Dankzij de mooie en inspirerende gesprekken die ik mag hebben met mensen word ik er mij weer extra van bewust hoe ontzettend fijn het is om in een lichaam te wonen die de meeste tijd gewoon doet wat je wilt, met een hart die voor je klopt, longen die je van zuurstof voorzien, benen waarmee je kan lopen, armen en handen die voor je bewegen en ogen die kunnen zien.
Wij nemen dit en alle andere lichaamsfuncties vaak maar voor lief. Totdat er iets in je leven gebeurd waardoor de vanzelfsprekendheid verdwijnt. Dat kan iets zijn zoals het breken van een been, het hebben van een vette griep of een ontstoken vinger. Heel vervelend voor het moment maar dat gaat over.
Anders is het wanneer je getroffen wordt door een ziekte, breuk of uitval waar niets of nauwelijks wat aan te doen valt. Iets waarvan de artsen zeggen "deal with it". Nu zullen ze dat niet met deze woorden zeggen maar in wezen is het wel waar het op neer komt.
Hoe ga je daar mee om? Hoe onderga je die pijnen, frustraties, angsten, verdriet, verlies en eenzaamheid.
Dat is eigenlijk altijd mijn vraag aan mensen die hier voor zijn komen te staan. Hoe ga je ermee om? Wat doe je? Of wat doe je niet?
Veel mensen zijn, als ze zoiets overkomt, op zoek naar zingeving. Zingeving maakt de ziekte wellicht wat verdraagzamer? Wat is de reden dat ik ziek ben geworden, dat het mij overkomt? Toch is er niet altijd een reden te vinden en mocht die toch te vinden zijn en zijn er misschien levenslessen uit die reden te halen dan zijn we na een poosje echt wel op uitgeleerd geraak. Maar daar gaat de ziekte/pijn helaas niet van over.
Maar dan? Dan is het zo, het veranderd niet meer. Je kan misschien wel nooit meer volledig functioneren, werken of pijnloos zijn, je kan misschien wel nooit meer zonder je medicijnen en/of je hulpmiddelen.
Wat veel mensen zeggen is dat het enige wat er dan nog is is acceptatie, het accepteren dat je lichaam niet doet wat je wilt, accepteren dat je lichaam veranderd is en niet meer wordt zoals die was. Accepteren betekent niet zozeer berusting maar meer het lef hebben om onder ogen zien dat het is zoals het is.
Ook hoor ik veel mensen zeggen dat ze altijd hoop blijven houden, hoop op betere medicijnen, hoop op minder pijn, hoop dat ze een weg vinden om met hun aandoening of beperking om leren gaan. Hoop op zingeving.
Bijzonder genoeg hebben deze mensen het ook over dankbaarheid, dankbaarheid voor de lieve mensen om hun heen, dankbaar voor hun eigen kracht, dankbaar voor wat er nog wel mogelijk is of wanneer het een tijdje wat beter gaat.
Ik heb een paar mooie mensen mogen interviewen en ik hoop dat deze mensen jou weten te inspireren want dan heeft hun ziekte/aandoening toch zin gehad.
Wij nemen dit en alle andere lichaamsfuncties vaak maar voor lief. Totdat er iets in je leven gebeurd waardoor de vanzelfsprekendheid verdwijnt. Dat kan iets zijn zoals het breken van een been, het hebben van een vette griep of een ontstoken vinger. Heel vervelend voor het moment maar dat gaat over.
Anders is het wanneer je getroffen wordt door een ziekte, breuk of uitval waar niets of nauwelijks wat aan te doen valt. Iets waarvan de artsen zeggen "deal with it". Nu zullen ze dat niet met deze woorden zeggen maar in wezen is het wel waar het op neer komt.
Hoe ga je daar mee om? Hoe onderga je die pijnen, frustraties, angsten, verdriet, verlies en eenzaamheid.
Dat is eigenlijk altijd mijn vraag aan mensen die hier voor zijn komen te staan. Hoe ga je ermee om? Wat doe je? Of wat doe je niet?
Veel mensen zijn, als ze zoiets overkomt, op zoek naar zingeving. Zingeving maakt de ziekte wellicht wat verdraagzamer? Wat is de reden dat ik ziek ben geworden, dat het mij overkomt? Toch is er niet altijd een reden te vinden en mocht die toch te vinden zijn en zijn er misschien levenslessen uit die reden te halen dan zijn we na een poosje echt wel op uitgeleerd geraak. Maar daar gaat de ziekte/pijn helaas niet van over.
Maar dan? Dan is het zo, het veranderd niet meer. Je kan misschien wel nooit meer volledig functioneren, werken of pijnloos zijn, je kan misschien wel nooit meer zonder je medicijnen en/of je hulpmiddelen.
Wat veel mensen zeggen is dat het enige wat er dan nog is is acceptatie, het accepteren dat je lichaam niet doet wat je wilt, accepteren dat je lichaam veranderd is en niet meer wordt zoals die was. Accepteren betekent niet zozeer berusting maar meer het lef hebben om onder ogen zien dat het is zoals het is.
Ook hoor ik veel mensen zeggen dat ze altijd hoop blijven houden, hoop op betere medicijnen, hoop op minder pijn, hoop dat ze een weg vinden om met hun aandoening of beperking om leren gaan. Hoop op zingeving.
Bijzonder genoeg hebben deze mensen het ook over dankbaarheid, dankbaarheid voor de lieve mensen om hun heen, dankbaar voor hun eigen kracht, dankbaar voor wat er nog wel mogelijk is of wanneer het een tijdje wat beter gaat.
Ik heb een paar mooie mensen mogen interviewen en ik hoop dat deze mensen jou weten te inspireren want dan heeft hun ziekte/aandoening toch zin gehad.